อย่าทำงานเอาหน้า

                                                                                                                              

                                                                                                                            

                                           

             เมื่อสักเดือนก่อน เห็นนายอลงกรณ์ พลบุตร รมช.พาณิชย์ เป็นปลื้มกับผลงานชิ้นโบว์แดงอีกชิ้นหนึ่ง ที่ไม่ว่าจะออกสื่อไหนเป็นต้องพูดถึงอยู่ร่ำไป

     นั่นคือ การดึงกลุ่มทุนจากจีนในชื่อ หยูนหนาน อาซือม่า กรุ๊ป มาลงทุนก่อสร้าง โครงการอภิมหามหึมาโปรเจกต์ ร่วมกับสมาคมส่งเสริมเศรษฐกิจและความร่วมมือการค้าอาเซียน-จีน ภายใต้ชื่อ ศูนย์แสดงสินค้านานาชาติไทย-จีน ที่ถนนบางนา-ตราด กม.10 มูลค่าลงทุน 45,000 ล้านบาท

  

    โดยจะเนรมิตรให้เป็นเหมือนศูนย์ค้าส่งสินค้าที่อี้อู ของจีน ซึ่งใหญ่ที่สุดในโลก สินค้าที่ขายในศูนย์ฯจะมาจากจีนเป็นหลัก มีทั้งสินค้าอุปโภค และบริโภค มีสินค้าของไทย และอาเซียนคละบ้างนิดหน่อย   

    ซึ่ง รมช.อลงกรณ์ ย้ำว่า หากศูนย์แห่งนี้เปิดดำเนินงานได้ราวเดือนต.ค.55 จะทำให้ไทยเป็นศูนย์กลางการค้าส่งใหญ่สุดในอาเซียน เพราะจะมีผู้ซื้อจากทั่วโลกมาซื้อสินค้าที่นี่ ไม่เพียงแต่สินค้าจีนจะขายได้ แต่สินค้าไทย ยังมีโอกาสขายได้ง่ายขึ้น และมากขึ้นด้วย

      แต่คงลืมไปว่า เอสเอ็มอีไทย รวมถึงร้านค้าส่ง-ค้าปลีกในย่านสำเพ็ง โบ๊เบ๊ ใบหยก ประตูน้ำ แพลตินั่ม ฯลฯ ก็ผลิตและขายสินค้าไม่ต่างจากจีน เช่น ดินสอ ปากกา ยางลบ เสื้อผ้า ของใช้ในบ้าน ยันเครื่องใช้ไฟฟ้า และทุกวันนี้ ต่างได้รับผลกระทบจากสินค้าจีน ราคาถูก ที่ไหลทะลักเข้ามามากพออยู่แล้ว

  

  ถ้าศูนย์ฯเปิดขายสินค้าได้เมื่อไร คนกลุ่มนี้ คงตายเกลี้ยง เพราะผลิตสินค้าแล้วขายไม่ได้ ดีไม่ดีคงหันไปรับสินค้าจากจีนมาขายแทน เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ๊ง

  นี่ยังไม่รวม กรณีที่กลุ่มทุนจากจีน เป็นที่น่าเชื่อถือได้เพียงใด และจะมาจับเสือมือเปล่าหรือไม่ เพราะมีทุนจดทะเบียนในจีนเพียง  10 ล้านหยวน หรือประมาณ 50 ล้านบาทเท่านั้น แต่จะลงทุนก่อสร้างมูลค่าสูงถึง 45,000 ล้านบาท

  นอกจากนี้ โครงการนี้ยังส่อผิดกฎหมายไทยอีกหลายฉบับ เช่น พ.ร.บ.สมาคมการค้า พ.ศ.2509 ประกาศกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ลำดับที่ 27

 ศูนย์แห่งนี้ ไม่น่าจะทำให้คนไทยร่ำรวย แต่กลับทำให้คนต่างชาติร่ำรวย และทำลายคนไทยด้วยกันเอง  จึงไม่แปลกใจเลยที่สภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย (ส.อ.ท.) หอการค้าไทย และเอสเอ็มอี ต่างคัดค้านการก่อสร้าง

 สุดท้าย ท่านอลงกรณ์ ต้องแก้เกมด้วยการผุดไอเดียสุดหรู สั่งให้ศึกษาความเป็นไปได้ ที่จะจัดตั้งศูนย์แสดงสินค้าและกระจายสินค้าของเอสเอ็มอีไทย ในสนามบินดอนเมือง ทั้งที่ยังไม่ได้หารือกับเจ้าของพื้นที่

 ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหาได้ตรงจุดหรือไม่ (สมมติว่าจัดตั้งได้สำเร็จ)

 “ฟันนี่เอส” เห็นว่า รัฐควรมีแผนพัฒนาศักยภาพการแข่งขันผู้ประกอบการไทยด้วย เช่น การเข้าถึงแหล่งทุนง่ายขึ้น การลดต้นทุนการผลิต การสนับสนุนเข้าร่วมงานแสดงสินค้าต่างๆ และลดอุปสรรคทางการค้า

 หากรัฐจริงจังให้ความช่วยเหลือ และไม่ทำอะไรหวังเอาหน้ามากเกินไป เอสเอ็มอีไทยคงแข่งขันได้สบายๆ

                                                            ฟันนี่เอส


                                                                                         10ก.พ.54